Wspieranie rozwoju

Od września 2016 roku w naszej szkole prowadzone są przez specjalistów zajęcia terapeutyczne: EEG Biofeedback, Sala Doświadczania Świata, Integracja Sensoryczna (wrzesień 2017 r.) oraz Terapia Ręki.

EEGBIOFEEDBACK

EEG Biofeedback powszechnie nazywana jest „terapią XXI wieku”. Metoda ta umożliwia trening poprawiający efektywność pracy mózgu ucznia i kontrolę nad procesami fizjologicznymi zachodzącymi w organizmie, pomaga odpowiednio się zrelaksować, lepiej radzić sobie w trudnych sytuacjach, zwiększa kreatywność i pozytywne myślenie, poprawia szybkość uczenia się i zapamiętywania nowego materiału.

EEG Biofeedback jest skuteczną metodą terapii stosowaną przy:

• zespole nadpobudliwości psychoruchowej (ADHD i ADD)
• zaburzeniach rozwoju psychomotorycznego wieku dziecięcego
• zaburzeniach uczenia się: specyficznych trudnościach w czytaniu i pisaniu, w tym dysleksji, problemach w zdobywaniu umiejętności matematycznych, w tym dyskalkulii
• impulsywności i agresji oraz zaburzeniach zachowania
• zaburzeniach rozwoju mowy – w trakcie zajęć logopedycznych

Podczas terapii EEG Biofeedback wykorzystywane są: wygodny fotel dla ucznia, komputer i dwa monitory. Na jednym z nich terapeuta obserwuje wykresy obrazujące aktywność poszczególnych fal mózgowych dziecka, a drugi monitor jest przeznaczony dla ucznia „grającego” umysłem w wideogry.

Dzięki systematycznemu treningowi dziecko uczy się pozytywnie zmieniać wzorzec generowanych fal mózgowych. Wyraźne i zauważalne zmiany w funkcjonowaniu ucznia (poprawa koncentracji, zdolności poznawczych, uspokojenie, wyciszenie emocji) pedagodzy obserwują już po dwudziestu systematycznych treningach w ciągu jednego roku szkolnego (nie rzadziej niż raz w tygodniu). Terapia metodą EEG Biofeedback jest nieinwazyjna i nie ma żadnych skutków ubocznych.

METODA SNOEZELEN CZYLI SALA DOŚWIADCZANIA ŚWIATA

Nazwa „Sala Doświadczania Świata” jest polskim odpowiednikiem nazwy „Snoezelen” ( czyt. snucelen) – terapii znanej i stosowanej od niemalże 35 lat na całym świecie,  która polega na silnym stymulowaniu poznawania świata na poziomie sensorycznym.

Sala Doświadczania Świata jest to specjalnie wyodrębnione pomieszczenie wyposażone w różnego rodzaju urządzenia stymulujące rozwój zmysłów. Głównym jej celem jest stwarzanie możliwości odbierania nowych bodźców, wzbogacanie doświadczeń oraz miłe spędzanie czasu w atmosferze relaksu
i pełnej akceptacji. Pobyt w Sali pozwala na chłonięcie, badanie i kontrolowane szerokiego zakresu bodźców zmysłowych w przystępnym otoczeniu. Zwiększa poczucie zaufania i odprężenia, dając możliwość cieszenia się doznaniami zmysłowymi. W bezpiecznym, wygodnym otoczeniu podstawowe zmysły są pobudzane muzyką, efektami świetlnymi i łagodnymi wibracjami. Pozytywne działania przenoszą się w inne sytuacje i w konsekwencji stymulacja i interakcja prowadzą do poprawy komunikacji.

Systematyczna stymulacja poszczególnych zmysłów w Sali Doświadczania Świata jest więc ważnym źródłem rozwoju każdego dziecka gdyż:

• zwiększa jego aktywność i motywację do poznawania
• zwiększa chęć do nawiązywania kontaktu
• wywołuje zadowolenie i poczucie bezpieczeństwa, ułatwia pokonywanie lęku
• zwiększa ofertę poznawania różnych bodźców (zwiększa bazę doświadczeń) zwiększa wrażliwość
• poprawia orientację w schemacie ciała oraz przestrzeni
• motywuje do podejmowania aktywności
• przyczynia się do nabierania świadomości istnienia i odrębności od otoczenia
• doskonali pracę poszczególnych analizatorów
• wpływa na rozwój wyższych funkcji – emocjonalnych, społecznych, komunikacyjnych, ruchowych i poznawczych

TERAPIA INTEGRACJI SENSORYCZNEJ ( SI )

Terapia Integracji Sensorycznej ma postać ukierunkowanej zabawy, w której dziecko chętnie uczestniczy i ma przekonanie, że tworzy zajęcia wspólnie z terapeutą. Podczas terapii nie uczy się dzieci konkretnych umiejętności. Cel terapii skoncentrowany jest raczej na poprawie integracji pomiędzy zmysłami w układzie nerwowym. W pracy tą metodą terapeuta stymuluje zmysły dziecka oraz usprawnia takie zakresy jak np: motoryka mała, motoryka duża, koordynacja wzrokowo-ruchowa.

Zadaniem terapii SI jest zatem, dostarczenie dziecku, podczas jego aktywności ruchowej, kontrolowanej przez terapeutę ilości bodźców sensorycznych, wywołujących w konsekwencji poprawę integracji bodźców docierających do dziecka zarówno z otoczenia, jak i z jego ciała.

Terapia Integracji Sensorycznej odbywa się w pomieszczeniu specjalnie do tego przystosowanym. Do terapii wykorzystywany jest specjalistyczny sprzęt taki jak: podwieszane platformy, huśtawki, hamaki, deskorolki, trampoliny, tunele, piłki gimnastyczne, równoważnie, a także materiały różnej faktury do stymulacji dotykowej, materiały do stymulacji wzrokowej, węchowej, smakowej itp.

Atmosfera podczas terapii sprzyja rozwojowi wewnętrznej potrzeby zdobywania i poznawania środowiska. Dziecko czując, że odnosi sukcesy w coraz większej ilości różnorodnych zadań i bardziej skomplikowanych aktywnościach podnosi swoją samoocenę i chętnie uczestniczy w zajęciach. Takie doświadczenia w kierowaniu swoim zachowaniem zaczyna przenosić również na inne sytuacje poza salą terapeutyczną, co zaczynają zauważać rodzice i nauczyciele. Zmienia się obraz dziecka i jego funkcjonowanie w środowisku.

Zaburzenia  integracji sensorycznej mogą mieć podłożę genetyczne, być wynikiem przebiegu ciąży i/lub porodu, być wynikiem niewłaściwego dostarczania ilości wrażeń sensorycznych zwłaszcza w pierwszych miesiącach życia.

Objawy dysfunkcji integracji sensorycznej są obserwowane gdy dziecko:

• ma trudności z samodzielnym piciem, żuciem i przełykaniem pokarmów (preferuje dania papkowate)
• jest niespokojne, płaczliwe, ma kłopoty z zaśnięciem z wyciszeniem się
• źle toleruje wykonywanie przy nim czynności pielęgnacyjnych i higienicznych, takich jak: obcinanie włosów, paznokci, mycie twarzy, zębów, smarowanie kremem, czesanie, czyszczenie nosa, uszu itp.
• wiele czynności samoobsługowych wykonuje z trudem, powoli, niezdarnie
• ma problemy z samodzielnym myciem się, ubieraniem, zwłaszcza zapinaniem guzików i sznurowaniem butów
• ma słabą równowagę: potyka się i upada częściej niż rówieśnicy, prawie zawsze ma jakiś siniak czy zadrapanie
• podczas dłuższego siedzenia ma trudności z utrzymaniem głowy w pozycji pionowej, podpiera ją ręką, kładzie się na stoliku itp.
• jest nadruchliwe, nie może usiedzieć/ustać w jednym miejscu
• trudno się koncentruje, a łatwo rozprasza
• jest impulsywne, nadwrażliwe emocjonalnie, często się obraża, bywa uparte
• w porównaniu do innych dzieci czy wymogów sytuacji porusza się zbyt szybko lub za wolno
• nabywanie nowych umiejętności ruchowych sprawia mu trudność, np. jazda na rowerze, rzucanie i łapanie piłki, pływanie
• wchodząc/schodząc po schodach częściej niż inne dzieci trzyma się poręczy,
• niepewnie stawia nogi
• nieumyślnie wchodzi lub wpada na meble, ściany, inne dzieci
• niewłaściwie czy wręcz dziwacznie trzyma przedmioty codziennego użytku, np. nożyczki, sztućce, kredki, itp.
• unika dziecięcego baraszkowania z rodzicami lub rodzeństwem
• uwielbia ruch, poszukuje go, dąży do niego. Jest stale w ruchu – biega, podskakuje, często zmienia pozycję ciała
• przejawia duży lęk przed upadkiem lub wysokością, okazuje niepokój, gdy musi oderwać nogi od podłoża, np. wejść na wysokie schody, na drabinkę, usiąść na wysokim stołku
• w nowym miejscu czuje się zagubione, potrzebuje sporo czasu by zdobyć orientację w otoczeniu
• często myli stronę prawą i lewą, ma słabe wyczucie odległości
• nie ma dominacji jednej ręki
• ma trudności z czytaniem i pisaniem, częściej niż inne dzieci w jego wieku myli, odwraca znaki graficzne, ma trudności w przepisywaniu, przerysowywaniu z tablicy
• ma kłopoty z cięciem nożyczkami, rysowaniem po śladzie, kalkowaniem itp.
• sprawia wrażenie słabego, szybko się męczy
• nie lubi karuzeli, huśtawki, lub przeciwnie – uwielbia to
• gryzie rodziców, szczypie, domaga się silnego przytulania, jest pobudzone emocjonalnie i fizycznie

TERAPIA RĘKI

Terapia Ręki ma na celu usprawnianie tzw. małej motoryki, czyli precyzyjnych ruchów dłoni i palców, jak również dostarczania wrażeń dotykowych, przez poznawanie różnych kształtów, struktur materiałów oraz nabywanie umiejętności ich rozróżniania. Ale przede wszystkim służy do osiągnięcia samodzielności w podstawowych czynnościach życia codziennego.

Terapia Ręki to inaczej terapia zajęciowa (ergoterapia). Są to wszelkie czynności i aktywności prowadzone podczas zajęć, których celem jest nauczenie dziecka czynności samoobsługowych (ubieranie, rozbieranie, jedzenie itp.) oraz przygotowanie dziecka do szkoły – nauka chwytu, dobór narzędzia pisarskiego i siedziska. Na tych zajęciach dzieci uczą się poprzez zabawę.